آیه شِفاء

به آيه 82 سوره اسراء "آيه شفاء" مى گويند:

«وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَلاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَارًا»؛ و آنچه از قرآن نازل مى کنيم که شفا و رحمت براى مؤمنان است و ستمگران را جز خسران (و زيان) نمى افزايد.

شفا معمولاً در مقابل بيمارى ها و عيب ها و نقص ها است؛ بنابراين نخستين کارى که قرآن در وجود انسانها مى کند همان پاکسازى از انواع بيمارى هاى فکرى و اخلاقى فرد و جامعه است.

قرآن نسخه شفابخشى است براى کسانى که مى خواهند با جهل، کبر، غرور، حسد، نفاق، عشق به دنيا و شهوت ها به مبارزه برخيزند و نيز براى برطرف ساختن ضعف ها و زبونى ها و ترس هاى بى دليل و اختلاف ها و پراکندگى ها.

نامگذارى قرآن به شفا سه وجه دارد: يکى آن که دليل نبوت و صدق ادعاى پيامبر صلی الله علیه و آله مى باشد تا مردم از حيرت ضلالت به وسيله او هدايت يابند، همچون بيمار که از مرض شفا يابد. وجه دوم آن که قرآن بيان است و ادله روشن که صاحب شک و شبهه چون در آن نظر کند به علم رسد و شک او زايل گردد. وجه سوم آن که مردم به قرآن تبرک مى کنند و از آن شفاء مى طلبند.

منابع

• پایگاه مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی.